Οι γυναίκες ή ζηλεύουν θανάσιμα η μία την άλλη ή αγαπιούνται σαν αδερφές.

Θυμάσαι τότε που ήμασταν δεύτερο έτος; Εγώ δούλευα σε ένα κεντρικό καφέ και όποτε ερχόσουν να με δεις δε σε άφηνα ποτέ να πληρώσεις. Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Θυμάσαι πέρσι που ήμασταν ταξίδι στο εξωτερικό και η κάρτα αναλήψεων μου είχε πρόβλημα και δε μπορούσα να τραβήξω μετρητά; Σπάσαμε στα δύο το τελευταίο σου πενηντάρικο για να φάμε πρωινό. Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Θυμάσαι φίλη που εκείνο το καλοκαίρι έτρεχες στα νοσοκομεία κι οι γιατροί δε βρίσκανε τι σου συνέβαινε; Ήσουν χάλια κι έκλαιγες στο τηλέφωνο ενώ εγώ δούλευα σεζόν. Σου είπα παράτα όλα, έλα να κάνεις εδώ διακοπές να σου φύγει το άγχος, έχω δεύτερο κρεββάτι. Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Θυμάσαι φίλη που εκείνο τον χειμώνα είχα κατάθλιψη; Μόνο σε σένα το είχα πει . Και συ με στήριξες όσο κανείς. Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Αχ φίλη, όταν δεν ήξερες τι γινόταν με τον Γιάννη και γιατί πήρε τα πράματά του κι έφυγε απ’ το σπίτι σου είπα: «Πάμε για τσίπουρο.» Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Αχ φίλη, όταν ένιωθα τόσο μόνη και πίστευα πως δε θα ταιριάξω με κανέναν στον κόσμο μου είπες: «Έλα, πάμε για τσίπουρο.» Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Αχ φίλη μου, όταν σε μια δύσκολη απόφαση της ζωής σου ρώτησες για την γνώμη μου σου είπα όλη την αλήθεια, σε συμβούλευσα μόνο για το καλό σου κι ας ήταν σκληρά τα λόγια μου. Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Αχ φίλη μου, όταν πήρα την λάθος απόφαση εσύ δεν με κατέκρινες αλλά με δέχτηκες όπως έκανες πάντα. Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Και ακόμη, θυμάσαι τότε που είχες εκείνες τις απερίγραπτες εργασίες στο μεταπτυχιακό και δεν κοιμόσουν για να τις τελειώσεις; Κι ακόμη αν τύχαινε να βγούμε πάλι αυτά σκεφτόσουν κι είχες νεύρα; Εγώ δεν έδωσα καν σημασία σε αυτό και προσπάθησα να σε κάνω να περάσεις καλά. Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Και ακόμη, θυμάσαι τότε που δούλευα ατελείωτες ώρες κι είχα νεύρα; Το ξέρω πως σου είχα μιλήσει απότομα ένα βράδυ αλλά εσύ το πήρες στην πλάκα. Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Και ακόμη, θυμάσαι εκείνο το βράδυ που ήρθες σπίτι μου χαράματα κλαμένη; Σε πήρα αγκαλιά και σε σκέπασα με μια κουβέρτα κι έμεινα εκεί δίπλα μέχρι να κοιμηθείς. Επειδή σ’ αγαπώ φίλη μου.

Και ακόμη, θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που σου είπα τα εσώψυχά μου; Ακόμη κι εκείνα που δεν έλεγα για καιρό στον ίδιο μου τον εαυτό; Κι εσύ με τα λόγια σου με ηρέμησες και μπόρεσα εκείνο το βράδυ να μη δω εφιάλτες. Γι’ αυτό φίλη μου σ’ ευχαριστώ…

Για όσους πιστεύουν πως δεν υπάρχει γυναικεία φιλία δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Οι γυναίκες ή ζηλεύουν θανάσιμα η μία την άλλη ή αγαπιούνται σαν αδερφές.

Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα

Πηγή

Διαφημιστική καταχώρηση