Να χτίζεις την πραγματικότητά σου χωρίς φόβο.

Τι συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντήσει ένα αντικείμενο που δεν μπορεί να μετακινηθεί;

Δε θα σας ταλαιπωρήσω. Πρόκειται για μια ερώτηση-παγίδα. Αν υπάρχει κάτι το οποίο είναι ασταμάτητο, τότε είναι αδύνατον να υπάρξει και κάτι το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί, κι αντιστρόφως. Αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνυπάρξουν και είναι καθαρά θέμα φυσικής επιστήμης. Οι ρομαντικοί των ημερών ας με συγχωρέσουν. Βέβαια, το θέμα σε κάθε περίπτωση είναι το ποια θα είναι αυτή η «θεωρητικά» αποκαλούμενη ασταμάτητη δύναμη και ποιος αυτός που «πρακτικά» θα αναγκαστεί εν τέλει να μετακινηθεί. Και κάπως έτσι προκύπτουν ερωτήματα. Θα είναι αυτή η δύναμη… Ο φόβος; Η υποχώρηση; Ο συμβιβασμός; Είναι αρκετή; Και όποια κι αν είναι, είναι όντως ασταμάτητη ή μοιάζει να είναι, καθώς εμείς δεν έχουμε βρει ακόμα το θάρρος να την υπερνικήσουμε όταν βρεθεί στην πόρτα μας;

Πίστεψέ με, δε θέλεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μετανιώνεις για κάτι παροδικό που καθόρισε το μέλλον σου.

Αυτό που διακρίνω όλο και περισσότερο είναι πως μέσα στην καθημερινότητα ενός άσχημου παρελθόντος, έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Και κάπως έτσι αφήνουμε ανεκμετάλλευτο το παρόν μας να μας προσπερνάει. Ωστόσο, σε κάθε μας στιγμή υπάρχει η πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος. Κι επειδή εμείς πλέον δεν το πιστεύουμε, δεν κάνουμε κι οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να το μετατρέψουμε σε μια πραγματικότητα. Τη δική μας πραγματικότητα. Δεν το αμφισβητώ. Η πραγματικότητα του καθενός είναι δική του επιλογή και κυριαρχεί στη ζωή του ως δεδομένο. Αυτό, ωστόσο, παρέχει αυτόματα κάποιες συγκεκριμένες επιλογές: να κάνει το σωστό, να κάνει το λάθος, να κάνει αυτό που θέλει ή απλά να μην κάνει απολύτως τίποτα. Αυτό εξαρτάται από το αν είναι αρκετά ευσυνείδητος, αρκετά μαζοχιστής, αρκετά σταρχιδιστής ή αν δεν ξέρει τι του γίνεται, αντιστοίχως! Πώς ξέρουμε, λοιπόν, ότι πρέπει όντως να μετακινηθούμε; Το αστείο της ιστορίας είναι ότι δεν το ξέρουμε σίγουρα σχεδόν ποτέ. Κι αυτό γιατί έχουμε επιλέξε να βλέπουμε μόνο αυτό που μας παρουσιάζεται. Κι αν αυτό μοιάζει με την απόλυτη ασταμάτητη δύναμη, τότε μετακινούμαστε, θέλοντας ή μη. Εξάλλου, όσο θα μένουμε ακίνητοι, πάντα θα νιώθουμε σαν να χτυπάμε με γυμνά χέρια πάνω σε πέτρινο τοίχο, σωστά;

Σε αυτόν τον κόσμο δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κάνεναν, παρά μόνο στον εαυτό σου.

Αυτό που, ίσως, μας σώζει σαν το κατά βάση εγωιστικό είδος που είμαστε είναι το ότι, ναι μεν, εμείς διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας, αλλά οι καταστάσεις γύρω μας και οι άνθρωποι που θα μπουν στη ζωή μας είναι αυτοί που θα την επηρεάσουν. Ο πόνος ξεπερνιέται. Η υποχώρηση και ο συμβιβασμός είναι κατά βάσιν δειλία. Ο φόβος είναι μια απλή δικαιολογία. Οπότε μήπως αυτόματα σημαίνει πως αυτό που θα ορίσουμε εμείς ως ασταμάτητη δύναμη, μπορεί τελικά να ανατραπεί; Η απάντησή μου είναι ναι. Οι προϋποθέσεις; Να σταματήσουμε να προβάλλουμε ως ασταμάτητη δύναμη κάτι που τώρα θεωρούμε αξεπέραστο και να προκαλέσουμε ο ίδιοι αυτή την ανατροπή. Εξάλλου αυτό που νιώθουμε τώρα ως τεράστιο εμπόδιο, αύριο θα είναι παρά μόνο μια μικρή λεπτομέρεια. Και, πιστέψτε με, δε θέλετε να ξυπνήσετε ένα πρωί και να μετανιώσετε για κάτι παροδικό που καθόρισε το μέλλον σας.

Πολλοί άνθρωποι βολεύονται. Σταματούν να εξελίσσονται, να θέλουν, να διεκδικούν. Αλλά όταν σταματάς να κυνηγάς το στόχο σου, το μόνο που πετυχαίνεις είναι πνευματική αυτοκτονία. Αν περιμένεις για το απόλυτο timing να σε ενημερώσω ότι δεν πρόκειται ποτέ απλά να εμφανιστεί από μόνο του. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να δημιουργήσεις μόνος σου το τέλειο timing, την απόλυτη ευκαιρία και την ιδανική κατάσταση. Και κάπως έτσι θα έρθει αυτή η σωστή στιγμή στη ζωή σου που θα μπορείς να κάνεις κάτι σπουδαίο. Θα έρθει αυτή η στιγμή που θα μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Όταν, λοιπόν, θα σε πλησιάζουν και θα ψιθυρίζουν υποτιμητικά «ο φόβος σου είναι ότι είσαι ανεπαρκής», εσύ να φωνάξεις «ο φόβος μου είναι οι απεριόριστες δυνάμεις μου». Θυμήσου πως σε αυτόν τον κόσμο δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κάνεναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Μην αφήνεις σε άλλους να παίρνουν το καλύτερο από εσένα, αντί να κάνεις το καλύτερο για σενα.

Δε γίνατε, ίσως, αυτό που θέλατε γιατί περάσατε πολύ χρόνο στο πλαίσιο των όσων δεν έχετε.

Είστε αυτό που είστε σήμερα, διότι οι καταστάσεις, οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή σας, οι επιλογές σας και λίγο η τύχη, σας έφερε σε αυτό το σημείο. Σκεφτήκατε ποτέ πως δε γίνατε αυτό που, ίσως, θέλατε γιατί περάσατε πολύ χρόνο στο πλαίσιο των όσων δεν έχετε; Αν καθίσουμε να σκεφτούμε γιατί είμαστε στο σημείο που είμαστε τώρα –καλό ή κακό– είναι λόγω των πραγμάτων που επιλέγουμε να πιστεύουμε για εμάς. Ξεκινήστε, λοιπόν, να βγάζετε τον εαυτό σας από τη μοίρα που πιστεύετε ότι καθορίστηκε για εσάς και αρχίστε να παίρνετε τη ζωή στα χέρια σας. Δεν μπορείτε να περιμένετε να ζήσετε μια θετική καθημερινότητα, όταν μιλάτε αρνητικά. Δεν μπορείτε να απαιτείτε την νίκη, όταν μιλάτε για ήττα. Δεν μπορείτε να μιλάτε για πλούτο, όταν η σκέψη σας είναι φτηνή. Το μυστικό είναι ότι την πραγματικότητά μας, εμείς την φτιάχνουμε κι εμείς την γκρεμίζουμε. Βλέπετε, τελικά, η πραγματικότητά μας είναι η ασταμάτητη δύναμη κι εμείς οι ίδιοι αυτοί που τελικά θα αναγκαστούν να κινητοποιηθούν. Γι’ αυτό βγείτε από το κουτί των όσων δεν έχετε και μπείτε στην πραγματικότητα των όσων μπορείτε να αποκτήσετε και να γίνετε. Το χρωστάτε στον εαυτό σας.

Πηγή