Αναρτήθηκε :
Σάββατο, 14 Μαρτίου 2015
στις 6:00 μ.μ. Κατηγορία: Αθλητικά
Οι πιο δυνατοί πυρήνες ακροδεξιών και ακροαριστερών, νεοναζί και αναρχικών στα γήπεδα
Ποιος είπε πως ποδόσφαιρο και πολιτική δεν πάνε μαζί; Όποιος και να το είπε κάνει μεγάλο λάθος! Αρκεί μια ματιά στις κερκίδες των φανατικών στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης προκειμένου να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος.
Πυρήνες ακροδεξιών και ακροαριστερών ή νεοναζί και αναρχικών δεσπόζουν με την παρουσία τους στις κερκίδες των γηπέδων. Ταξικές και πολιτικές διαφορές ποτίζουν με ένταση και μίσος σπουδαίους αγώνες στη Γηραιά Ήπειρο και κάνουν τον... άμαχο πληθυσμό να αναρωτιέται αν πήγε να παρακολουθήσει ποδοσφαιρικό αγώνα ή πολιτική εκδήλωση.
Ιταλία
Στη γειτονική χώρα, όπως άλλωστε και στην Κύπρο, μπορεί κάποιος να συναντήσει τις πλέον έντονα πολιτικοποιημένες κερκίδες. Από τη μια αριστεροί και ακροαριστεροί και από την άλλη ακροδεξιοί και νεοναζί. Από τη μία η Λιβόρνο και η Ρόμα από την άλλη η Ελλάς Βερόνα και η Λάτσιο.
Στη κερκίδα των Λιβορνέζι ανάμεσα στα πανό και τις σημαίες με το έμβλημα της ομάδας θα δεις σφυροδρέπανα αλλά και το πρόσωπο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ενώ οι οπαδοί της Ελλάς Βερόνα είναι εκείνοι που κατά καιρούς έχουν συνδεθεί με νεοναζιστικές ομάδες.
Περίπου οι ίδια εικόνα και στο ντέρμπι του μίσους στην «Aιώνια πόλη». Οι... αριστερόστροφοι Ρωμαίοι που εκπροσωπούν την εργατική τάξη της πόλης (αν και κυρίως την τελευταία πενταετία σε ένα κομμάτι της κερκίδας έχει παρατηρηθεί μια... δεξιά στροφή) απέναντι στους Λατσιάλι οι οπαδοί των οποίων χαιρετούν ναζιστικά και έχουν καμάρι πως αποτελούσαν την αγαπημένη ομάδα του Μουσολίνι.
Όπως είναι φυσιολογικό οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στους οπαδούς των συγκεκριμένων ομάδων έχουν σταθεί πολλές φορές η αφορμή για να «πέσει» ανελέητο ξύλο και να προκληθούν σοβαρά επεισόδια.
Γερμανία
Εδώ τα πράγματα είναι μάλλον πιο ξεκάθαρα και απλά. Με δεδομένο το... βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν της χώρας οι Αρχές οποιαδήποτε προσπάθεια ανάδειξης της νεοναζιστικής ιδεολογίας την κόβουν σχεδόν στην προσπάθεια γέννησής της. Παρόλα αυτά (μικροί είναι η αλήθεια) πυρήνες όπως η «Εθνική Αντίσταση της Ντόρτμουντ» (NWDO) και η Μπορούσενφροντ (Μέτωπο της Μπορούσια) ήταν αρκετά για να δώσουν ένα στίγμα στους οπαδούς της ομάδας με τα κιτρινόμαυρα.
Από την άλλη στο Αμβούργο οι οπαδοί της Ζανκτ Πάουλι έχουν να υπερηφανεύονται πως διατηρούν (και μάλιστα με σχετική άνεση) τον τίτλο της πιο Αναρχικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και δεν αναφερόμαστε στον τρόπο παιχνιδιού της αλλά στην ιδεολογία που κυριαρχεί στην κερκίδα. Αντιρατσιστές, αντιφασίστες, αντισεξιστές, ροκάδες (στην είσοδο της ομάδας στα εντός έδρας παιχνίδια ακούγεται το τραγούδι Hells bells των AC-DC) είναι μερικοί μόνο από τους «τίτλους τιμής» που συνοδεύουν τους οπαδούς που γεμίζουν ασφυκτικά το γήπεδο και διασκεδάζουν ανεξάρτητα από το αν η ομάδα τους κερδίζει ή χάνει.
Ισπανία
Σε αντίθεση με την Γερμανία εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στη χώρα της Ιβηρικής στις κερκίδες δεσπόζει η ακροδεξιά ιδεολογία με πρωτεργάτες τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης (αγαπημένης και πολλαπλά ωφελούμενης από τον δικτάτορα Φράνκο) αλλά και της Εσπανιόλ. Και στις δυο αυτές κερκίδες δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν κάνει την εμφάνισή τους σημαίες του Γ' Ράιχ ενώ αξέχαστο σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους θα μείνει το περιστατικό όπου οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της Εσπανιόλ αποδοκίμασαν την ώρα του αγώνα τον τερματοφύλακα της ομάδας του Κάρλος Καμενί ο οποίος κατάγεται από το Καμερούν!
Στον αντίποδα στέκεται η Μπαρτσελόνα της οποίας η έδρα βρίσκεται στη Βαρκελώνη που αποτελούσε το προπύργιο των Αριστερών στον εμφύλιο πόλεμο. Η κερκίδα της Μπάρτσα βέβαια δεν αποτελείται από Αναρχικούς, ωστόσο, φαίνεται πως αυτή η ιστορική λεπτομέρεια σε συνδυασμό με το μίσος για την Μαδρίτη και οτιδήποτε συνδέεται με την Ρεάλ άφησε το στίγμα της με τους περισσότερους «μπλαουγκράνα» να δηλώνουν αριστεροί.
Αντιφασιστική κερκίδα στην Ισπανία διαθέτει και η Ράγιο Βαγιεκάνο οι οπαδοί της οποίας έχουν έντονη πολιτική δράση στους δρόμους της Μαδρίτης και αυτό το μεταφέρουν και στην κερκίδα.
Γαλλία
Στη Γαλλία τα πράγματα λίγο πολύ είναι ξεκάθαρα ακόμα και... γεωγραφικά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με Βόρειους και Νότιους. Καμία σχέση με τον Αμερικάνικο εμφύλιο. Εδώ υπάρχουν οι ακροδεξιοί της Παρι Σεν Ζερμέν και οι αριστεροί της Ολιμπίκ Μαρσέιγ.
Εδώ η αντιπαλότητα στην κερκίδα ξεπερνά τα όρια του γηπέδου. Βγαίνει στους δρόμους και τους βάφει με αίμα καθώς οι συγκρούσεις ανάμεσα στους οπαδούς των δυο ομάδων είναι συχνές, σφοδρές και αιματηρές.
Αγγλία
Η περίπτωση της Αγγλίας είναι ιδιαίτερη και σίγουρα χρίζει μεγαλύτερης ανάλυσης. Στο Νησί το πρόβλημα που υπάρχει αφορά περισσότερο τους δρόμους παρά τις κερκίδες. Αυτό, βεβαία, οφείλεται στην καταπολέμηση του χουλιγκανισμού επί Θάτσερ. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα τα Δρακόντεια μέτρα της Σιδηράς Κυρίας δεν εξάλειψαν τον χουλιγκανισμό απλά τον έβγαλαν έξω από το γήπεδο. Το ίδιο ισχύει και για το κομμάτι πολιτική και κερκίδα. Στην Αγγλία δεν πρόκειται να συναντήσεις κάτι τέτοιο στον βαθμό τουλάχιστον που τον συναντάς σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Παρόλα αυτά ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στους οπαδούς της Τσέλσι οι οποίοι είναι μακράν οι πλέον πολιτικοποιημένοι οπαδοί. Οι κυνηγοί κεφαλών (όπως είναι γνωστό ένα κομμάτι της κερκίδα των μπλε του Λονδίνου) είναι συνδεδεμένοι με την νεοναζιστική οργάνωση Blood and Honor το ένοπλο κομμάτι της οποίας είναι η γνωστή και μη εξαιρετέα Combat 18 μια εκ των σκληρότερων ναζιστικών ομάδων της Ευρώπης. Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο περιστατικό που καταγράφηκε σε ερασιτεχνικό βίντεο στο οποίο εμφανίζονται οπαδοί της Τσέλσι να μην επιτρέπουν την είσοδο στο συρμό του μετρό ενός μαύρου άνδρα στο Παρίσι (είχαν ταξιδέψει στη Γαλλία για το ματς με την Παρί στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ).
Οι άτυχοι της υπόθεσης είναι οι οπαδοί της Τότεναμ. Όχι επειδή είναι αριστεροί (σε καμία ομάδα της Αγγλίας δεν κυριαρχεί η συγκεκριμένη ιδεολογία, άλλωστε) αλλά επειδή ο σύλλογος έχει... εβραϊκές καταβολές.
Κύπρος
Στη μεγαλόνησο εύκολα θα μπορούσαν να μετονομάσουν το πρωτάθλημα σε... προεκλογική εκστρατεία! Εκεί οι κερκίδες του ΑΠΟΕΛ από τη μία και της Ομόνοιας από την άλλη παραδίδουν δωρεάν μαθήματα πολιτικής αντιπαλότητας. Δεξιοί και ακροδεξιοί στους μεν και αριστεροί- ακροαριστεροί στους δε. Ελληνικές σημαίες και εθνικιστικά συνθήματα στη κερκίδα του ΑΠΟΕΛ, σφυροδρέπανα και συνθήματα υπέρ της... «17 Νοέμβρη» στο πέταλο των οργανωμένων της Ομόνοιας δεν αφήνουν το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας ως προς το τι πρεσβεύει η κάθε ομάδα.
Και στη Κύπρο η κόντρα μεταξύ των δύο κερκίδων έχει πολλές φορές ξεπεράσει τα όρια του γηπέδου με πολλά και αιματηρά «ραντεβού» ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων
Ελλάδα
Στα του οίκου μας η υπόθεση είναι ίσως πιο εύκολη απ' οπουδήποτε αλλού. Σε καμία από τις κερκίδες των μεγάλων ομάδων δεν υπάρχουν έντονα τα σημάδια της πολιτικοποίησης. Σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ υπάρχουν και ακροδεξιοί και ακροαριστεροί πυρήνες σε άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο αλλά πουθενά δεν επικρατεί το πολιτικό έναντι του αθλητικού.
Επιπλέον, οι εποχές που οι οπαδοί του Ολυμπιακού ήταν τα παιδιά της εργατικής τάξης ενώ οι αντίστοιχοι του Παναθηναϊκού της αστικής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η όποια αναφορά σε έναν τέτοιο διαχωρισμό έχει αξία μόνο αν επιχειρηθεί να γίνει στις ημέρες γέννησης των δυο συλλόγων.
Εσχάτως, θα μπορούσε κάποιος να πει πως σημάδια έντονης πολιτικοποίησης παρατηρούνται στους «Fentagin» του Ατρόμητου και στην «Αυτόνομη Θύρα 10» του Ηρακλή. Αμφότεροι με κύρια τα αντιφασιστικά και αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά τους, χωρίς όμως κάποιος από αυτούς να έχει μέχρι στιγμής το… αντίπαλον δέος.
Τέλος, μια κατηγορία μόνοι τους είναι οι οπαδοί του Αστέρα Εξαρχείων. Και μόνο το ότι οι οπαδοί του Αστέρα που κάθε Κυριακή γεμίζουν το γήπεδο της «Αλεπότρυπας» σε κάθε γκολ της ομάδας φωνάζουν «Μπάτσοι- Γουρούνια- Δολοφόνοι» αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι ο Αναρχικός χώρος έχει τη δική του ομάδα!
Οι οπαδοί του Αστέρα, μάλιστα, πριν μερικά χρόνια είχαν διοργανώσει πάρτι... υποβιβασμού στην πλατεία Εξαρχείων όπου κυριάρχησαν τα συνθήματα αγάπης προς την ομάδα και... μίσους προς το κράτος!
